هر جا که تویی تفرج آن جاست...

بوی گل  و بانگ مرغ برخاست                                                                                                                                                                                                                                                         هنگام  نشاط    و       روز     صحراست

فراش             خزان           ورق          بیفشاند                                                                                                                                                                                                                                                        نقاش        صبا           چمن       بیاراست

ما   را      سر       باغ و     بوستان       نیست                                                                                                                                                                                                                                                    هرجا        که    تویی    تفرج     آنجاست

گویند            نظر            به            روی         خوبان                                                                                                                                                                                                                                                   نهی است ،نه این نظر که ماراست

در         روی     تو      سر      صنع        بی چون                                                                                                                                                                                                                                            چون     آب      در     آبگینه       پیداست

هر       آدمی       ای        که     مهر         مهرت                                                                                                                                                                                                                                                در      وی   نگرفت سنگ خاراست

روزی         تر     و     خشک      ما        بسوزد                                                                                                                                                                                                                                               آتش     که   به    زیر    دیگ    سود است

نالیدن           بی حساب            سعدی                                                                                                                                                                                                                                                          گویند         خلاف         رای         داناست

از           غرقه ی        ما             خبر           ندارد                                                                                                                                                                                                                                                      آسوده             که          بر         کنار           در یاست

 شیخ  مصلح الدین سعدی شیرازی

سر آغاز

ای نام تو بهترین سر آغاز                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               بی نام تو نامه کی کنم باز

ای         یاد    تو    مونس       روانم                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                جز نام تو نیست بر زبانم

***

به نام خداوند جان و خرد                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              کزین برتر اندیشه بر نگذرد

خداوند نام و خداوند جای                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  خداوند   روزی   ده    رهنمای

***

آغاز می کنیم به نام حضرت دو ست که هر آن چه  که داریم ونداریم از اوست...

ادبیات ما امروز  در معرض خطری بزرگ قرار دارد :خطر فراموشی!

امروز ما  برایمان نتیجه هر چیزی برایمان مهم است به جز فرهنگ وادبیات وزبان خودمان...

گویی که مشکلات کاری امروز مردمانمان و پایداری غیور مردانه ملت ما در  مقابل این مشکلات،  باعث دوری ما از این میراث بزرگ تاریخی، شده است.حال چه باید کرد؟آری پایداری...

پس بدین جهت ما سعی در آن می کنیم که با عنوان نمودن متن ها ی ادبی  وتفسیر ادبی آنان در حفظ و پایداری از تاریخ و فرهنگ  و ادبیاتمان کوشا باشیم.

با تشکر.علیرضا صبا